دستاوردهای آخرین سفر احمدی نژاد به نیویوک

در حالی که طی ۸ سال ریاست دولت جمهوری اسلامی، احمدی نژاد هیچ دیدار دوجانبه ای از قاره سبز (که متجاوز از ۳۰% تولید ناخالص داخلی جهان را به خود اختصاص داده است) نداشت و دو د یدار او از ژنو و روم صرفاً در چارچوب اجلاس های بین المللی انجام شده بود، وی ۸ سال متوالی برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل به نیویورک سفر کرده است. هشتمین دیدار او از نیویورک را بی تردید باید دلیل بر انزوای احمدی نژاد و دولت متبوعش ارزیابی کرد. چرایی این ادعا به شرح زیر است:

رییس دولتی در کسوت ریاست عدم تعهد

چندی پیش از این طی اجلاس پر هزینه ای (۶۰۰ میلیون دلار)، کنفرانس سران عدم تعهد در تهران برگزار گردید که طی آن محمد مرسی در دیداری ۵ ساعته از تهران، ریاست این سازمان را از مصر به ایران تسلیم کرد.

هشتمین حضور احمدی نژاد در مجمع عمومی در حالی انجام شد که بر خلاف سال های پیشین وی علاوه بر ریاست دولت جمهوری اسلامی، ریاست جنبش عدم تعهد ( سازمانی با بیش از ۱۲۰ عضو) را نیز برعهد داشت.

حضور سران و مقامات ارشد ۱۹۳ کشور جهان در مجمع عمومی فرصت مغتنمی است که سران کشورها در حاشیه برگزاری مجمع ، دیدارهای دوجانبه و بعضا چندجانبه با یکدیگر داشته باشند. احمدی نژاد در سال های پیش ملاقات هایی مثلا با برلوسکنی نخست وزیر ایتالیا در حاشیه مجمع عمومی داشته است. اما امسال حکایتی دیگر رقم خورد.

تنها ۴ دیدار

بنا به اعلام سایت ریاست جمهوری ایران و تصاویر منتشر شده در این سایت، احمدی نژاد طی ۴ روز اقامت خود و هیات ۱۲۰ نفره همراه در نیویورک صرف نظر از ملاقات با وزیرخارجه ترکیه، تنها با سران ۴ کشور از کوچکترین، فقیرترین و کم تاثیرگذارترین کشورها در عرصه بین الملل دیدار و گفتگو داشت. این کشورها عبارت بودند از:

–         کومور ( ۱۵۲مین کشور از نظر تولید ناخالص داخلی با مساحت ۲۲۳۵ کیلومتر مربع، جمعیت ۸۰۰ هزار نفر)

–         سوازیلند ( ۱۲۲مین کشور از نظر تولید ناخالص داخلی با ۱۷۰۰۰ کیلومتر مربع، جمعیت ۱ میلیون نفر)

–         سنت وینسنت (۸۰مین کشور از نظر تولید ناخالص داخلی با ۳۸۹ کیلومتر، جمعیت ۱۲۰ هزار نفر)

–         بولیوی (پس از گویان فقیر ترین کشور امریکای جنوبی، ۱۲۵مین مین کشور از نظر تولید ناخالص داخلی)

جای شگفت است که نه تنها هیچ یک از اعضای برجسته جنبش عدم تعهد مثل مصر و هند و اندونزی حاضر به ملاقات با احمدی نژاد نشدند بلکه هیچ یک از کشورهای اسلامی یا کشور های عربی و حتی هیچ یک از کشورهای همسایه مثل افغانسان و پاکستان و عراق نیز دیداری با احمدی نژاد  نداشتند.

گفتنی است که سایت ریاست جمهوری ایران مدعی شد که احمدی نژاد در دیدار جمعی از دانشجویان و اساتید دانشگاه های آمریکا! به پرسش های آنان پاسخ گفت. این در حالی است که این سایت در گزارش خود از این دیدار حتی نام یک تن از اساتید و دانشجویان امریکایی را ذکر نکرده است.

حضور رسانه ای پررنگ

هرچه قدر ملاقات های دوجانبه احمدی نژاد کم رنگ بود، حضور او در برابر رسانه ها بیشتر بود. در هشتمین سفر خود نیز احمدی نژاد تلاش داشت حضور پررنگ رسانه ای داشته باشد اگرچه باید گفت که این علاقه مندی او نیز نسبت به سال های پیش بسیار کم رونق تر از قبل بود. بنا به اعلام سایت ریاست جمهوری ایران در طول این سفر وی ۸ مصاحبه جداگانه ای با ارباب رسانه ها داشت که عبارت بودند از: خبرگزاری سی.ان.ان (انگلیسی و اسپانیولی)، آسوشیدپرس، پی.بی.سی،الجزیره انگلیسی، شبکه ان. اچ. کی ژاپن، روزنامه واشنگتن پست و شبکه عربی زبان المیادین.

شاید هیچ رریس دولتی غیر از احمدی نژاد این تعداد مصاحبه آن هم با مضامین مشابه، تکراری و ملال آور نداشته است.

احمدی نژاد درخواست اسرائیل را برآورده کرد

پیش از این سفر، رئوبن ریبلین رییس پارلمان اسرائیل (کنست) از سران جهانی خواسته بود از ملاقات با محمود احمدی نژاد در نیویورک خودداری کنند. اینکه سران کشورهای جهان آیا به درخواست اسرائیل مایل به دیدار با  احمدی نژاد نشدند بحث دیگری است اما انجام سفری که از پیش معلوم بود دیدارهای درخور توجهی در آن صورت نخواهد پذیرفت، عملاً انزوای احمدی نژاد و دولت جمهوری اسلامی را آن گونه که اسرائیل می خواست بر پرده آفتاب افکند.

این در حالی است که سفرسران کشورها همواره از حساسیت بسزایی بر خوردار است.حساسیت سفر مقامات کشورها تا آنجاست که اداره ای به نام اداره تشریفات (پروتکل) در ارتباط تنگاتنگ با سفارت ترتیب دیدارها و بسیاری ریزه کاری های سفر را به دقت از پیش بررسی می کند. بی تردید نمایندگی ایران در نیویورک از عدم استقبال سران دیگر کشورها برای دیدار با احمدی نژاد در این سفر از پیش اطلاع حاصل کرده بود چرا که بنا به روال متعارف درخواست دیدار مقامات، هفته ها زودتر توسط نمایندگی های سیاسی انجام می شود و زمان و مکان آن نیز تعیین می گردد.

اینک پرسش این است که با چنان درخواستی از سوی رییس پارلمان اسرائیل و اطلاع احمدی نژاد از چنان سفری بی رنگ و لعاب ، وی چرا به این سفر مبادرت کرد؟

تکرار مکرر رسوایی ها

به واقع انسان در شناخت شخصیت احمدی نژاد در شگفت می ماند. چنین رسوایی هایی در حالی اتفاق می افتد که کاملا قابل پیش بینی بودند. کافی است به سفر اخیر وی برای شرکت در اجلاس زمین در برزیل مراجعه کرد که از میان صد کشور جهان، احمدی نژاد فقط توانست با رییس جمهور سریلانکا دیدار کند حتی خانم دیلما روسف رییس جمهور برزیل نیز حاضر به ملاقات با احمدی نژاد نشد و نهایتا احمدی نژاد بدون حضور حتی یک مقام برزیلی در هنگام ورود و هنگام خروج فقط با محافظ های برزیلی عکس یادگاری انداخت. – مراجعه شود به مقاله ای از نویسنده در رادیو فردا با عنوان: سفر احمدی نژاد به برزیل: جهل یا تجاهل نسبت به پروتکل های سفر–

در پی بالاگرفتن موج اعترضات رسانه های داخلی به رسوایی که احمدی نژاد در برزیل دامن زده بود، مهمانپرست سخنگوی وزارت امور خارجه ایران با چشم پوشیدن بر تمام تشریفات نادیده گرفته شده در سفر احمدی نژاد به برزیل گفت: «عملاً امکان پذیر نبود که در یک اجلاس دو روزه مقامات ۱۰۰ کشور با رییس جمهوری کشور میزبان ملاقات دو جانبه داشته باشند». اینک مهمانپرست باید پاسخگو باشد چرا و چگونه در هشتمین سفر احمدی نژاد رییس دولت جمهوری اسلامی و رییس جنبش عدم تعهد به نیویورک حتی یک کشور همسایه حاضر به ملاقات با او نشد؟

هشتمین و آخرین سفر احمدی نژاد به نیویورک در حالی پایان یافت که وی به خواست و اراده خود سال به سال افول ستاره اقبالش را که به لطف رهبر جمهوری اسلامی (نه خواست مردم) به او اعطا شده بود، به رؤیت جهانیان رساند تا نه تنها نشانی باشد بر افول ستاره اقبال او بلکه افول ستاره اقبال جمهوری اسلامی در عرصه بین الملل. رژیمی با چنین انزوا چگونه خواهد توانست در برابر توفان های پیش رو مقابله کند؟

حسین علیزاده: ۲۰۱۲ /۹/۲۹