بازخوانی تئوری مهدویت در انتخابات ۹۲

اگر پیروزی در انتخابات ۸۴ و ۸۸ به یُمن دو قطبی کردن انتخابات در شکل هاشمی– احمدی نژاد (اشرافیت- ساده زیستی) برای احمدی نژاد میسر شد، چه استبعادی دارد که تیم احمد نژاد به دنبال دوقطبی کردن دوباره انتخابات باشد اما در شکلی دیگر: امام زمان – ولی فقیه.

 

به قضاوت تاریخ، نظام های ایدئولوژیک ناگزیر در چنبره ای از قرائت و خوانش های گوناگون از ایدئولوژی واحد قرار می گیرند که در نهایت ایدئولوژی حاکم را فرو می کشند.

جمهوری اسلامی نمونه بارز این ادعاست که هرگز نتوانسته قرائت منحصر به فرد خود از اسلام را تحمیل کند. در نتیجه گاه از درون نظام ایدئولوژیک جمهوری اسلامی قرائت هایی بیرون می آید که می توان آن را «درد سرهای ایدئولوژیک» نامید.

مشایی: دردسر ایدئولوژیک برای جمهوری اسلامی

اسفندیار رحیم مشایی، یارغار احمدی نژاد، تازه ترین دردسر ایدئولوژیک برای جمهوری اسلامی است ولی مسلماً آخرین آن نیست.

در تاریخ ۳۴ ساله جمهوری اسلامی چه بسیار فقیهان و مراجعی که به دلیل قرائت متفاوت شان از اسلام خانه نشین شدند ولی مشایی خوانشی متفاوت را با تکیه به قدرت سیاسی به «جامعه ایدئولوژی زده» ایران تزریق می کند که بی درنگ برای نهاد قدرت (رهبر) در جمهوری اسلامی خطرناک است.

در قرائت و خوانش مشایی، «امام زمان» نقشی پررنگ تر از «اسلام» دارد تا آنجا که وی معتقد است دیگر «کلیتی به نام اسلام» جوابگوی مردم جهان نیست و باید به جای آن به مسئله «مهدویت» بر اساس تفسیر «مکتب ایرانی» از اسلام پرداخت. به زعم او  از آنجا که شناخت عمومی مردم دنیا از اسلام به‌خاطر برخی قرائت‌ها از آن «منفی» است، باید تلاش کرد اسلامی را که برآمده از «مکتب ایران» است، به جهان شناساند؛ اسلامی که با قرائت کشورهای عربستان، ترکیه و مصر تفاوت دارد و «اصیل» است. – رادیو فردا ۱۲ اردیبهشت ۹۲-

بی ترید طرح مهدویت، اقدامی متعمدانه از سوی مشایی است چرا که وی پیش تر از این، به طرح مسئله مهدویت پرداخته و بازخوردهای تندی را از روحانیان دریافت کرده بود.

علاوه بر این، زبان گشودن مشایی در کمتر از یک ماه و نیم مانده به انتخابات ۹۲ در حالی که در ماه های گذشته از وی هیچ سر و صدایی در نمی آمد، جای تردید باقی نمی گذارد که اظهارات او نوعی کنش سیاسی است که هوشیارانه خیل عظیم نسل ایدئولوژی زده پس از انقلاب را هدف قرار داده تا رأی آنان را داشته باشد.

از شیخ احمد احسایی تا اسفندیار رحیم مشایی

گذری در تاریخ نشان می دهد که اندیشه های مشایی (و احمدی نژاد) در باره «انسان کامل» و «امام زمان»به گونه ای است که پیش تر ریشه در فرقه « شیخیه» دارد.

فرقه شیخیه پیروان شیخ احمد احسایی (۱۲۴۱-۱۱۶۶ق) هستند که وی با نگاهی آمیخته با غلو و افراط در مکتب شیعه امامیه، قرائت متفاوتی از این مکتب را در سده سیزده ارائه داده بود. بر مبنای عقاید او، اصول دین نزد شیعیان عبارتند از چهار اصل توحید، نبوت، امامت و «رُکن چهارم».

«رکن چهارم» در عقاید شیخیه برجسته ترین عقیده ای است که این فرقه را از دیگر فرق شیعه متمایز کرده چرا که مقصود از رکن چهارم (یا باب امام زمان) آن است که هر «شیعه ى کاملى» خود می تواند واسطه ى فیض میان امام غائب ومردم باشد. چنین شیعه کاملی لزوماً «مرجعیت شیعه» نیست.

چنین شد که شیخ احمد احسایی مورد طعن و تکفیر بسیاری از علمای شیعه قرار گرفت چرا که تعالیم او، رابطه انسان شیعه با امام غائب را از طریق مرجعیت شیعه قطع می کرد.

بازتولید عقاید احسایی در اندیشه های مشایی

مشایی دانسته یا ندانسته پس از ۳۴ سال درآمیخته بودن با قرائت خاص نظام  حاکم در ایران از اسلام (موسوم به اسلام فقاهتی متجلی در نظریه ولایت مطلقه فقیه) مبادرت به بازتولید اندیشه شیخیه در جامعه ایرانی و از آن بالاتر در درون حاکمیت  جمهوری اسلامی کرده است.

نشانه هایی در دست نیست که مشایی اندیشه های شیخ احمد احسایی را به دقت مطالعه کرده و از آن آموخته باشد ولی آنچه مهم است قطع رابطه انسان شیعه و امام زمان از طریق مرجعیت، هم در اندیشه شیخ احمد احسایی و هم در اندیشه اسفندیار رحیم مشایی نمایان است. خطورت اندیشه این دو برای مرجعیت شیعه در آنجاست که این هر دو، شیعه کامل را لزوماً «مراجع» نمی دانند.

انگیزه مشایی از بزرگنمایی مسئله مهدویت

در انگیزه های شیخ احمد احسایی که انسانی عابد و زاهد بود، هیچ شائبه قدرت طلبی دیده نشده است. معتقدات او برگرفته از مطالعات او بود در حالیکه اسفندیار رحیم مشایی مطلقا فاقد مطالعات منسجم دینی است. آنچه مشایی را از احسایی متمایز می سازد، قدرت طلبی سیاسی اوست تا  آنجا که نامزد اصلی احمدی نژاد برای انتخابات ۹۲ است.

اسفندیار رحیم مشایی، بی تردید جنجالی ترین شخصیت در کابینه احمدی نژاد است که بی محابا خطوط قرمزی را با  بیان «پایان دوران اسلام گرایی»، «آزادی حجاب»، «حلیت موسیقی»، «رابطه با مردم اسرائیل» و.. درنوردیده است.

درنوردیدن این همه خطوط قرمز تا آنگاه که خوانشی ویژه از اسلام در دست «ولی فقیه» است ناممکن است مگر آنکه برای وصول به انسان کامل (امام غائب) لزوم تأسی جستن به مرجعیت را از بنیان منکر شویم.

اینجاست که اندیشه های مشایی و شیخ احمد احسایی پس از دو سده به یکدیگر می رسد با این بیان که «شیعه کامل» خود می تواند «باب امام زمان» باشد. (نفی مرجعیت)

انتخابات دو قطبی : امام زمان – ولی فقیه

چرا نباید باور داشت که تیم احمد نژاد- مشایی درک درستی از جامعه ایدئولوژی زده ایران دارد تا براساس این درک درست استراتژی کمپین انتخاباتی خود را تدوین کرده باشند؟ مگر آمارهای بسیار از گرویدن جوانان شیعه ایرانی به بی دینی یا دیگر ادیان در زبان مقامات رسمی کشور بیان نشده است؟ برای نمونه مگر منابع رسمی از کشف ۲۰۰ کلیسای خانگی در مشهد! خبر نداده اند؟

اگر پیروزی در انتخابات ۸۴ و ۸۸ به یُمن دو قطبی کردن انتخابات در شکل هاشمی– احمدی نژاد (اشرافیت- ساده زیستی) برای احمدی نژاد میسر شد، چه استبعادی دارد که تیم احمد نژاد به دنبال دوقطبی کردن دوباره انتخابات باشد اما در شکلی دیگر: امام زمان – ولی فقیه.

سیر قهقرایی افول قدرت احمدی نژاد در ماه های اخیر تنها به «دست برتر» ولی فقیه میسر گردیده است تا آنجا که از سوی خامنه ای تهدید شد که «فعلا نصیحت می کند».

نه این است که فقط شیشه (الماس) است که شیشه را می خراشد؟ پس ولی فقیه (نائب امام زمان) را فقط خود امام زمان است که می تواند منکوب کند.

اندیشه شیخ احمد احسائی  پس از دو سده اینک به یاری اسفندیار رحیم مشایی آمده تا با دو قطبی کردن انتخابات ۹۲، خامنه ای را در برابر امام زمان قرار دهد.

http://www.radiofarda.com/content/f7-commentary-over-mashei-and-Messianism/24977341.html